Thomma Parvom അഥവാ The Songs of Thomas

Tradition in Malabar which is handed down to us from generation to generation in the form of the songs of the Nazranis as Margom Kali.Thomma Parvam written by Thomas Ramban in 1601 for use in the Niranam church. This Thomas Ramban is a descendant of one of the first Brahmin convert to Christianity christened as Ramban Thomas during St. Thomas’ visit. The story is handed down through generations until it was written down in 1601..

According to Thomma Parvom the visit of St. Thomas in Kerala lasted only eight days in the first instant. During this period the main converts were Jews who were settled in Malabar. (There was a large Jewish community in Cochin at that time) . During his second visit over three thousand became Christians.The first convert was a Brahmin from Maliyakal who became Thomas Maliyakal.Among them were 75 Brahmin families along with Jews, Kshatriyas, Nairs and Chettiars. One Jewish prince by name Kepha (Peter) was later ordained as bishop when St. Thomas left for the rest of Kerala and India..

Apostle Thomas landed in Cranganoor (Kodungallur, Muziris) and took part in the wedding of Perumal and proceeded to the courts of Gondophorus in North India. By the discovery of Trade winds, the sea route most favored from Yemen boarder to India was to Kerala. Trade winds were discovered in A.D. 45 by Hippalus and the merchant route to Kerala went directly to Yemeni Ports and then proceeded to the Spice route over Palestine.

A Severed Hand and a Heavenly Wedding.-

Andrapolis Or Cranganoor (Kodungallur, Muziris)

( From the The Acts of Apostle Thomas ).

According to the Acts of Judas Thomas, the apostle and his new master first touched land in a city called Andrapolis. There the local king was celebrating the marriage of his only daughter. A royal message commanded everyone in town, citizen and foreigner alike, high or low, to take part in the wedding feast and to show appropriate jubilation. Reluctantly, Thomas went to a banqueting hall, but he took no part in the festivities. He ate no food and drank no wine, reclined at table with his eyes cast down, and ignored an attentive Jewish flute-girl, who thought him the handsomest man in the hall.

A cupbearer, taking umbrage at Thomas's glum withdrawal, clouted him on the ear. Thomas responded with an odd prophecy. His God, he said, would forgive his assailant in the world to come, "but in this world He will show His wonder on the hand which smote me, and I shall see it dragged along by a dog."Thomas then sang a wedding hymn in Hebrew--not in celebration of the royal marriage. The song begins with praise of "the maiden" who is "the daughter of light." "Truth rests upon her head." Those who had received the light of the "Father of all" and had been enlightened by the vision of their Lord, "glorified and praised, with the Living Spirit, the Father of Truth and the Mother of Wisdom."

While Thomas was chanting, the cupbearer who had cuffed him went outside to draw water at a fountain. There a lion attacked him . A black dog snatched up his severed right hand and carried it through the banquet hall. In the festive company only the flute-girl had understood Thomas's words to the offending servitor, for he had spoken in Hebrew. And only she had understood the words of his Hebrew hymn. Now she threw herself at Thomas's feet, exclaiming that he was either God or the apostle of God. She told the assembled guests of his prophecy about the cupbearer's hand, which all had seen in the dog's mouth. Thomas, feeling pity, took the hand and restored it to the man's arm.

Word of this astonishing episode reached the king, who then had Thomas brought to his daughter's bridal chamber to pray for and bless the newlyweds.

There, after the demonstration of his prophetic powers in the incident of the cupbearer's hand, he was to bless the newlyweds . Thomas prayed to his Lord, invoking him as, among other things, "he that reveals hidden mysteries and makes manifest words that are secret." At the end of his prayer he blessed the young couple, and then he left the room.

Thomas blesses the newly-weds

The groom likewise renounced worldly marriage, and was thankful that Thomas had set him free from temporal things and held him worthy of those that are immortal and everlasting. He thanked the Lord also for showing him how "to seek myself and know who I was and who and in what manner I now am, that I can again become that which I was." Outraged, the king ordered that Thomas be brought before him. The apostle, however, had already left that royal city, one step ahead of the king's police, he went with Habban to the court of King Gundaphorus. Habban had brought the disciple, it will be recalled, to build a palace for the Indian king.

പാശ്ചാത്യ സുറിയാനി സഭയും(West Syriac) പൌരസ്ത്യ സുറിയാനി(East syriac) സഭയും

പാശ്ചാത്യ സുറിയാനി സഭ (Anthiochian Church)

The West Syrian Rite, also known as the Syrian Rite or the Syro-Antiochene Rite, is a Christian liturgical rite chiefly practiced in the Syriac Orthodox Church and churches related to or descended from it. It is part of the liturgical family known as the Antiochene Rite, which originated in the Patriarchate of Antioch. The rite was largely an adaptation of the old Greek liturgy of Antioch into Syriac, the language more common in the Syrian countryside. Into this framework a great number of other anaphoras have been adapted.

The rite is practiced in the Syriac Orthodox Church, an Oriental Orthodox body; the Syriac Catholic Church, an Eastern Catholic Church in full communion with the Holy See; and to a great extent in the Maronite Church, another Eastern Catholic body. A regional variant, the Malankara Rite, developed in the Malankara Church of India, and is still practiced in its descendant churches.

Versions of the West Syrian Rite are currently used by

§ Some Oriental Orthodox bodies including:

§ Syriac Orthodox Church

§ Jacobite Syrian Orthodox Church

§ Malankara Orthodox Syrian Church

§ Malabar Independent Syrian Church

§ Some Eastern Catholic bodies including:

§ Syriac Catholic Church

§ Maronite Church

§ Syro-Malankara Catholic Church

പൌരസ്ത്യ സുറിയാനി സഭ (Thomasine Church)

The East Syrian Rite is a Christian liturgy, also known as the Assyro-Chaldean Rite,Assyrian or Chaldean Rite, or Persian Rite although it originated in Edessa, Mesopotamia. It was used historically in the Church of the East, and remains in use in churches descended from it; namely the Assyrian Church of the East, the Ancient Church of the East, the Chaldean Catholic Church, and the Syro-Malabar Catholic Church. The latter two churches are Eastern Catholic Churches in full communion with the Holy See.

The catalogue of liturgies in the British Museum has adopted the usual Catholic nomenclature:

§ Chaldean Rite: That of the East Syrian Catholics and Assyrian christians

§ Syro Chaldean rite (Malabar Rite): South Indian Catholics(Syro malabar) andschismatics

The tradition — resting on the legend of Abgar and of his correspondence with Christ, which has been shown to be apocryphal — is to the effect that St. Thomas the Apostle, on his way to India, established Christianity in Mesopotamia, Assyria, and Persia, and left Adaeus (or Thaddeus), "one of the Seventy", and Maris in charge. To these the normal liturgy is attributed, but it is said to have been revised by the Patriarch Yeshuyab III in about 650.

After the First Council of Ephesus (431), the Church of Seleucia-Ctesiphon,refused to accept the condemnation of Nestorius. As part of the Nestorian Schism, the Church of Seleucia-Ctesiphon cut itself off from the Catholic Church. In 498 the Catholicos assumed the title of "Patriarch of the East", and for many centuries this most successful missionary church continued to spread throughout Persia, Tartary, Mongolia, China, and India, developing on lines of its own, very little influenced by the rest of Christendom.

At the end of the fourteenth century the conquests of Tamerlane all but destroyed this flourishing Church at one blow, reduced it to a few small communities in Persia, Turkey in Asia, Cyprus, South India, and the Island of Socotra. The Malabarese Church divided into Uniate Catholics and Schismatics in 1599; the former community deserted the pure East Syriac rite for a Latinized Roman Catholic version, while the latter deserted their ancient rite for Miaphysitism and adopting the West Syrian Rite about fifty years later.

The Eucharistic service

There are three Anaphorae; that of Apostles (Sts. Adaeus and Maris), that of Nestorius, and that of Theodore the Interpreter. The first is the normal form, and from it the Malabar revision was derived. The second is used by the Chaldeans and Nestorians on the Epiphany and the feasts of St. John the Baptist and of the Greek Doctors, both of which occur in Epiphany-tide on the Wednesday of the Fast of the Ninevites, and on Maundy Thursday. The third is used by the same (except when the second is ordered) from Advent Sunday to Palm Sunday. The same pro-anaphoral part serves for all three. Three other Anaphorae are mentioned by Ebedyeshu (metropolitan of Nisibis, 1298) in his catalogue, those of Barsuma, Narses, and Diodore of Tarsus; but they are not known now.

Mar Isaac of Nineveh and his Devotion to the empty cross

Isaac of Nineveh (died c. 700) also remembered as Isaac the Syrian was a Seventh century bishop and theologian of church of the east best remembered for his written work. He was born in the region of Qatar or Bahrain, on the western shore of the Persian Gulf. When still quite young, he and his brother entered a monastery, where he gained considerable renown as a teacher and came to the attention of the Catholicos George, who ordained him Bishop of Nineveh far to the north. The administrative duties did not suit his retiring and ascetic bent: he requested to abdicate after only five months, and went south to the wilderness of Mount Matout, a refuge for anchorites. There he lived in solitude for many years, eating only three loaves a week with some uncooked vegetables, a detail that never failed to astonish his hagiographers. Eventually blindness and old age forced him to retire to the monastery of Shabar, where he died and was buried. At the time of his death he was nearly blind, a fact that some attribute to his devotion to study.

Mar Isaac stands in the tradition of the eastern mystical saints and placed a considerable emphasis on the work of the Holy Spirit.

Prayer before the Cross by Mar Isaac . (600~700 AD)

In many places Isaac mentions prayer and prostrations before the Cross, kissing the Cross, and other signs of special reverence which must be shown by a Christian to the Cross.These frequent references to the Cross in Isaac’s writings are connected with the exceptional place that the Holy Cross occupies in East Syriac Christianity. The East Syrian Church has never had its own tradition of icon-painting.

At the same time , since very early on, the East Syrian Church has surrounded the Holy Cross with devotional and liturgical veneration, as a symbol of human salvation and of God’s invisible presence. In this respect Isaac’s teaching on prayer before the Cross is of special interest as it allows us to come into contact with the ancient tradition of theSyrian Orient and to see what the importance was of the Cross in the spiritual life of Isaac’s compatriots and contemporaries.In Chapter XI of Part II Isaac expounds the teaching on the Holy Cross as a symbol of divine dispensation and an object of religious veneration. He presents a very elaborated theology of the Cross, which is based on the idea of the power of God being constantly present in the Cross.According to Isaac, this power is nothing else but the invisible Shekina (Presence) of God, which dwelt in the Ark of Covenant. This power was venerated by Moses and the people of Israel, who lay prostrate before the Ark because of divine revelations and wonders manifested in it. The very same Shekina is now residing in the Holy Cross.

it has departed from the Old Testament Ark and entered the New Testament Cross. This is why the miracles of the Apostles, which are described in the New Testament, were more powerful than those performed in Old Testament antiquity.In fact, the whole of the Old Testament cult, with all its signs and wonders, was primarily a symbol pointing forward to the New Testament realities: this cult was unable to eradicate sin, whereas the Cross destroyed the power of sin and death.

Speaking of the Old Testament images, Isaac asks why was it that before the wooden construction of the Ark, which was built by the hands of craftsmen, adoration filled with awe was offered up continuously, in spite of the prohibition of the Law to worship the work of human hands or any image or likeness.Because in the Ark, he answers, unlike in the pagan idols, the power of God was manifested openly and the name of God was set upon it. Isaac therefore sweeps aside the accusation of idolatry, the very same accusation that was brought up against the Iconodules in Byzantium in the seventh and eighth centuries.Though the context of Byzantine polemic with Iconoclasm was different, and the main argument for the veneration of icons was the Incarnation of God the Word, which made possible the depiction of God in material colours (a theme not touched upon by Isaac), in more general terms Isaac’s idea of the presence of the Godhead in material objects has much in common with what Byzantine polemicists of his time wrote on the presence of God in icons. In particular, Isaac says that if the Cross was made not in the name of that Man in whom the Divinity dwells, that is, the Incarnate God the Word, the accusation of idolatry would have been just.

He also alludes to the interpretation of the church Fathers, according to which the metal leaf, which was placed on the Ark,was a type of the human nature of Christ. Old Testament symbols, according to Isaac, were only a type and shadow of New Testament realities: he emphasizes the superiority of the Cross over Old Testament symbols.The material Cross, whose type was the Ark of the Covenant, is, in turn, the type of the eschatological Kingdom of Christ. The Cross, as it were, links the Old Testament with the New, and the New Testament, with the age to come, where all material symbols and types will be abolished.

The whole economy of Christ, which began in Old Testament times and continues until the end of the world, is encompassed in the symbol of the Cross: For the Cross is Christ’s garment just as the humanity of Christ is the garment of the Divinity.Thus the Cross today serves as a type, awaiting the time when the true prototype will be revealed: then those things will not be required any longer. For the Divinity dwells inseparably in the humanity... For this reason we look on the Cross as the place belonging to the Shekina of the Most High, the Lord’s sanctuary, the ocean of the symbols of God’s economy. This form of the Cross manifests to us, by means of the eye of faith, the symbol belonging to the two estaments... Moreover, it is the final seal of the economy of our Saviour. Whenever we gaze on the Cross.., the recollection of our Lord’s entire economy gathers together and stands before our interior eyes.We see that in the Syriac tradition in general and in St Isaac in particular, the Cross is in fact the main and the only sacred picture which becomes an object of liturgical veneration.

In the Syriac tradition prayer is, as it were, focused on one point, and this point is the Cross of Christ..

Isaac describes different forms of prayer before the Cross.

1)One of them is lying prostrate before the Cross for a long time in silence. Thus, lying down before the Cross is, according to Isaac, higher than all other forms of prayer as it encompasses them in itself, being an experience of extreme concentration and collectedness, which is accompanied by an intensive feeling of God’s presence.

2)Another form of prayer before the Cross is the prayer with the raising of the eyes and continual gazing upon the Cross: this prayer can be accomplished while standing or sitting, as well as kneeling with the hands stretched out. In one passage Isaac speaks of insight into the Crucified One during prayer before the Cross.

The question here is not of the Crucifixion, the Cross with the image of the crucified Christ, but of the simple Cross without any image, which is a symbol of the invisible presence of the Crucified One.The images of the crucified Christ, which were so popular in Byzantine East and Latin West, did not spread to the Syrian tradition Isaac also speaks of prostrations before the Cross and kissing it many times.

Ancient churches in Persia

The city of Urmia (Urmiyeh), in northwest of Iran, is considered one of the ancient cities of the country and a Cradle of christian civilization.

Mart Maryam Church - Urmia - 1st c.

Since establishing the Assyro-Chaldian Catholic patriarchy in Urmia and during the patriarchy of Mar Shimun 12th 1556-1662, faithful Assyrian Chaldian would worship together at the old St Mary Church, the only church in the city of Urmia at that time.

After Mar Shimun 12th death, Mar Shimun 13th separated from Eastern Assyro Chaldian (Catholic) church and returned to the old Eastern Church and moved his Patriarch seat to Ghochanos in the mountain of Hakkary. These changes in leadership and the increased number of parishioners in a small church belonging to Lazarian missionaries whom had arrived in Urmia 1841, urged the faithful parishioners to follow through their plans of building a new church.

This was the beginning of the history for the “St Mary the Mother of God” parish.

According to Fars Lazarian missionaries, chapter 3 Page. 429, written by Fr. Chautalier, the following is a brief history of the beginning of construction of the Catholic Church of Urmia. Highly ambitioned His Excellency Bishop Augustine Clozel, special ambassador of His Holiness Pope, started the prime construction of the Catholic Church of Urmia on (September 8th 1874- August 12th 1882).

After completion of the church, His Excellency’s next ambitious plan was to build grand Cathedral of Urmi. His objective was to build a structure as beautiful as grand Cathedral of St Givargis (St Georg) of Salamas known as pearl of Salamas Valley that was mesmerized by every visitor, even local Muslims.

The bloody civil war, which was in 1918 forced Christians to leave Urmia, many were hidden at the homes of their Muslim friends and neighbors and about 3000 Christians took refuge at St Mary Catholic Church of Urmia. Unfortunately, barbaric acts of rebels resulted in the massacre of women, children, young and old in the Church, including His Holiness Pope' representative Sontag on 31st of July,1918.

The Catholic Church of Urmia was consecrated on Jun 4th of 1954by His Excellency Mar Joseph Shaikhu, Tehran’s Archbishop Mar Zaia Dashtu, His Holiness Pope ambassador Forni and a huge enthusiastic Christian crowd from all over the city.

This church structure is considered to be the oldest existing church building in the world(with minor renovations).

The people of urmi is famous for their deep devotion to marth mariyam, Marthoma , St. Cyriacus (Mar Kuryakus).

List of other important churches

Holy Mary (Mart Maryam) Church - Urmia - 1st c.
St. Cyriacus (Mar Kuryakus) Church - Urmia - 18th c.
Holy Mary (Mart Maryam) Church - Urmia - CharBakhsh - 5th c.
St. Sarkis (Mar Sargiz) Church - 5 km SW of Urmia - Seir - 5th c.
Holy Mary (Mart Maryam) Church - 8 km E of Urmia - Golpashan.
Holy Mary (Mart Maryam) Church - 32 km E of Urmia - Mavana.
St. Daniel (Mar Danial) Church - 25 km N of Urmia - Nazlu River - 5th c. - destroyed in World War I, rebuilt
St. John (Mar Yokhnah) Church - 45 km N of Urmia - Jamalabad - 5th c.
St. John (Mar Yokhnah) Church - 40 km N of Urmia - Gavilan - 5th c.
St. Thomas (Mar Toma) Church - 30 km W of Urmia - Balulan - 7th c.
St. Cyriacus (Mar Kuryakus) Church - Salmas - Kohneshahr - 12th c.
Vank - 2 km S of Salmas - Khosrowabad - 5th c. - The Holy Cross of Jerusalem was kept here for a while.
St. George (Mar Gevargiz) Church - 2 km S of Salmas - Khosrowabad - 1845
Holy Mary (Mart Maryam) Church - Sehna
St. Thomas (Mar Toma) Church - Teheran (Amirabad) - 1967

Syro-Chaldean hymns

kandisa alaha-Syro Malabar Syriac Mass

Anuthapageetham-syro malabar syriac mass

Halleluia-syro malabar syriac mass

syro malabar syriac mass-onisa drase

Ormaprarthana (anusmarana prarthana)

Kandishangal(കന്തീശങ്ങൾ)

മാർ സബോർ മാർ അഫ്രോത്തും (കന്തീശങ്ങൾ)

ക്രി.വ. 822-ൽ കേരളത്തിലെത്തിയ ഒരു പേർഷ്യൻ കുടിയേറ്റ സംഘത്തിന്റെ രണ്ടു നേതാക്കളിൽ ഒരാളായരുന്നു മാർ സാബോർ എന്നും അറിയപ്പെടുന്ന സാബൂര്‍ ഈശോ. രണ്ടാമത്തെയാൾ മാർ പ്രോത്ത് അല്ലെങ്കിൽ ആഫ്രോത്ത് ആയിരുന്നു. ഇരട്ട സഹോദരങ്ങളായിരുന്നെന്ന് പറയപ്പെടുന്ന ഇവർ കേരളക്രൈസ്തവരുടെ വംശസ്മൃതിയിൽ പിൽക്കാലത്ത് പ്രാധാന്യത്തോടെ ഇടംനേടി. വിശുദ്ധന്മാർ എന്ന അർത്ഥത്തിൽ കന്തീശങ്ങൾ എന്നു വിളിക്കപ്പെട്ട ഇവർക്ക് കേരളത്തിലെ പല ക്രൈസ്തവദേവാലയങ്ങളും സമർപ്പിക്കപ്പെട്ടു. എന്നാൽ 1599-ലെ ഉദയമ്പേരൂർ സൂനഹദോസ്, ഇവരെ നെസ്തോറിയൻ പാഷണ്ഡികളായി ശപിക്കുകയും ഇവരുടെ പേരിൽ അറിയപ്പെട്ടിരുന്ന ദേവാലയങ്ങളെ സർവവിശുദ്ധരുടേയും ദേവാലയങ്ങളായി പുനർ സമർപ്പിക്കുകയും ചെയ്തു.

മാർ സബർ ഈശോ, മാർ അപ്രോത്ത് എന്നിവിരടങ്ങുന്ന മെത്രാന്മാരുടെ സംഘത്തെ പേർഷ്യൻ സഭയോ, സെൽഊഷ്യൻ പാത്രിയാർക്കീസോ ആണു് കേരളത്തിലേക്കു് അയച്ചതെന്നു് കരുതപ്പെടുന്നു.കൊല്ലം തരീസാ പള്ളി, കായംകുളം കാദീശാ പള്ളി തുടങ്ങിയ പുരാതന ക്രൈസ്തവ ദേവാലയങ്ങൾ സ്ഥാപിച്ചത് ഇവരാണ് എന്നു കരുതപ്പെടുന്നു. മാർ സബർ കൊല്ലം കെന്ദ്രമാക്കിയും മാർ അഫ്രോത്ത് ഉദയമ്പേരൂർ കേന്ദ്രമാക്കിയും പ്രവർത്തനം ആരംഭിച്ചു. സഭയുടെ പേർഷ്യൻ ബന്ധത്തിനുള്ള ഒരു തെളിവാണ് ഇദ്ദേഹത്തിന്റെ സഭാ ഭരണം. മാർത്തോമ്മാ ക്രിസ്ത്യാനികൾ ഇവരെ വിശുദ്ധന്മാരായി കണക്കാക്കിയിരുന്നു.അങ്കമാലി യിലെ അകപ്പറമ്പ് എന്ന സ്ഥലത്ത് മാർ സബറിന്റെ ചുവർ ചിത്രത്തോടു കൂടിയ പള്ളി ഉണ്ട്. കടമറ്റത്ത് കത്തനാർ മാർ സബോറിൽ നിന്നാൺ വിദ്യകൾ സ്വായത്തമാക്കിയതെന്ന് വിശ്വാസം .

ചരിത്രം

ക്രി.വ. 822-ലാണ് ഇയ്യോബ് (ജോബ്) എന്ന വ്യാപാരിയുടെ കപ്പലിൽ മാർ സബർ മലങ്കരയിൽ എത്തിയത് എന്നു വിശ്വസിക്കുന്നു. നിരവധി ആത്മീയ പ്രവർത്തനങ്ങളും അത്ഭുതങ്ങളും അവർ നടത്തി, നാട്ടുകാർക്ക് പ്രിയപ്പെട്ടവരരയി. കാദീശങ്ങൾ അഥവ കന്തീശങ്ങൾ‌ (സുറിയാനിയിൽ പുണ്യവാളന്മാർ എന്ന്) എന്നാണ് അവർ അറിയപ്പെട്ടിരുന്നത്. കൊല്ലവർഷം 1 ല് (ക്രി.വ. 825) സ്ഥാപിച്ചതാണ് അങ്കമാലിയിലെ അകപ്പറമ്പ് പള്ളി.അവർ സ്ഥാപിച്ച എല്ലാ പള്ളികളും അവരുടെ പേരിനാസ്പദമായ സാബോർ, ഫ്രോത്ത് എന്നീ വിസുധന്മാരുടെ പേരിലായിരുന്നു. കൊല്ലം ഒരു തുറമുഖമായി വികസിപ്പിക്കുന്നതിൽ ചേര രാജാക്കന്മാർക്ക് അതിയായ താല്പര്യമുണ്ടായിരുന്നു. വിഴിഞ്ഞം പാണ്ട്യരുടെ കൈവശമായതാണ് ഇതിനു കാരണം. കൊല്ലത്തെ തുറമുഖ വികസനത്തിന് ക്രിസ്ത്യാനികൾ ചെയ്ത സംഭാവനകൾ മാനിച്ച മാർ സാബോറിന് ചേര രാജാവായിരുന്ന സ്ഥാണു രവിവർമ്മൻ ഇവിടെ ഒരു പള്ളി സ്ഥാപിക്കാൻ അനുവദിച്ചു, ഇത് തരിസാ പള്ളിഎന്നറിയപ്പെടുന്നു, അതിനായി സ്ഥലവും മറ്റു സഹായങ്ങളും രേഖയാക്കി അവിടത്തെ നാടുവാഴിയായ അയ്യനടികൾ മുഖാന്തരം കൊടുപ്പിച്ചു. ഈ രേഖകൾ ആണ്‌ തരിസാപള്ളി ശാസനങ്ങൾ എന്നറിയപ്പെടുന്നത്. പള്ളി പണിയുകയും വ്യാപാരത്തിന്റെ മേൽനോട്ടം അവരുടെ കൂടെ വന്നിരുന്ന വണിക്കുകൾ ഏറ്റെടുക്കുകയും ചെയ്തു. അഞ്ചുവണ്ണം, മണിഗ്രാമം തുടങ്ങിയവ ഇതിനോട് ബന്ധപ്പെട്ട് ഉണ്ടായതാണ്.

പിന്നീട് പോർട്ടുഗീസുകാരുടെ കാലത്ത് മെനസിസ് ഗോവയിൽ നിന്ന് (1599) ഇവിടെ വരികയും ഉദയം‍പേരൂർ സുന്നഹദോസ് വിളിച്ചു കൂട്ടി അവർ നെസ്തോറിയന്മാരാണ് എന്ന് തരം താഴ്ത്തുകയും പാഷാണ്ഡതയെ വിമർശിക്കുകയും മറ്റും ചെയ്തു. ബാബേലിൽ നെസ്തോറീയൻ പാഷാണ്ഡത പ്രചാരത്തിൽ ഇരുന്ന സമയത്ത് ഇവിടെ വന്നതിനാലാണ് അദ്ദേഹം അങ്ങനെ കരുതിയത് എന്ന് ചരിത്രകാരന്മാർ കരുതുന്നു. ഇവരുടെ നാമത്തിലുള്ള പള്ളികൾ എല്ലാം അന്നു മുതൽ സകല പുണ്യവാളന്മാരുടെ പേരിൽ അറിയപ്പെടേണ്ടതാണെന്നും പ്രഖ്യാപിച്ചു. അന്നു മുതൽ ഈ പള്ളികളെല്ലാം കദീശാ പള്ളികൾ എന്നറിയപ്പെട്ടു സകല പുണ്യവാളന്മാരുടെയും എന്നർത്ഥമുള്ള സുറിയാനി പദം).

അന്ത്യ കാലങ്ങള്‍

മാർ സബറിന്റെയും അഫ്രോത്തിന്റെയും അന്ത്യകാലങ്ങളെ പറ്റി വ്യക്തമായ രേഖകൾ ഇല്ല. അവർ കേരളം മുഴുവനും വിശുദ്ധ പ്രവർത്തനങ്ങൾ ഏർപ്പെടുകയും ജീവിച്ചിരിക്കുമ്പോൾ തന്നെ വിശുദ്ധന്മാർ എന്നറിയപ്പെടുകയും ചെയ്തു. കൊല്ലത്തു വച്ച് രണ്ടുപേരും കാലം ചെയ്തു എന്നും വിശ്വസിക്കുന്നു. മാറ് സബോറിന്റെ ഭൗതികാവശിഷ്ടങ്ങൾ കൊല്ലത്തെ തേവലക്കര സെന്റ് മേരീസ് പള്ളിയിൽ സൂക്ഷിച്ചിരിക്കുന്നു.

തരിസാപ്പള്ളി ശാസനങ്ങൾ

കേരളക്രൈസ്തവരുടേയും കേരളത്തിന്റെയും ചരിത്രത്തിലെ സുപ്രധാനരേഖകളായ ലിഖിതങ്ങളാണ് തരിസാപ്പള്ളി ശാസനങ്ങൾ. ചേരചക്രവർത്തിയായിരുന്ന സ്ഥാണുരവിയുടെ സാമന്തനായി വേണാട് ഭരിച്ചിരുന്ന അയ്യനടികൾ തിരുവടികൾ, പേർഷ്യയിൽ നിന്ന് കുടിയേറിയ പുരോഹിതമുഖ്യനും വർത്തകപ്രമാണിയുമായിരുന്ന മാർ സാപ്രൊ ഈശോയുടെപേരിൽ അദ്ദേഹത്തിന്റെ തരിസാപ്പള്ളിക്ക് നൽകിയവയാണിവ. സ്ഥാണുരവിയുടെ ഭരണത്തിന്റെ അഞ്ചാം വർഷമെന്ന സൂചനവച്ച്, ക്രി.വ്. 849-ലാണ് ഇവ നൽകപ്പെട്ടത് എന്ന് കരുതിവരുന്നു. ചെമ്പു് തകിടിൽ എഴുതപ്പെട്ടിരിക്കുന്നതിനാൽ ഈ രേഖകൾ "തരിസാപള്ളി ചെപ്പേടുകൾ" എന്നും അറിയപ്പെടുന്നു.

ശാസനങ്ങളുടെ ചരിത്രം

ശാസനങ്ങൾ അവ എഴുതപ്പെട്ട് കാലം മുതൽക്ക് സിറിയൻ ക്രിസ്ത്യാനികളുടെ കയ്യിൽ ഭദ്രമായി സം‌രക്ഷിക്കപ്പെട്ടിരുന്നു. എന്നാൽ, കേരളത്തിലെ സിറിയൻ മെത്രാനായിരുന്ന മാർ യാക്കോബ്1530-ൽ കൊച്ചിയിലെ പോർത്തുഗീസ് ഗവർണ്ണറുടെ കയ്യിൽ പ്രസിദ്ധമായ ക്നായി തൊമ്മൻ ചെപ്പേട് അടക്കമുള്ള രേഖകൾക്കൊപ്പം സൂക്ഷിക്കാനേല്പിച്ച ഈ അമൂല്യരേഖകൾ,പിൽക്കാലങ്ങളിൽ ലഭ്യമല്ലാതായി. ഇതിനെ പറ്റി ചാർളി സ്വാൻസ്റ്റൺ എന്ന ബ്രിട്ടിഷ് കപ്പിത്താൻ1883-ലെ റോയൽ ഏഷ്യാറ്റിക് സൊസൈറ്റിയുടെ ജേർണലിൽ പരാമർശിക്കുന്നുണ്ട്. അതിപ്രകാരമാണ്‌. "ഏതാണ്ട് 300 വർഷങ്ങൾക്ക് മുൻപ് ഈ ശാസനങ്ങൾ അങ്കമാലിയിലെ (കേരള ക്രിസ്ത്യാനികളുടെ)മെത്രാനായിരുന്ന ജേക്കബ് അന്നത്തെ പോർത്തുഗീസ് ഗോവർണ്ണദോറ്ടെ കൈവശം സൂക്ഷിക്കാനേല്പിച്ചു. എന്നാൽ നാടിനെ നടുക്കം കൊള്ളിക്കുമാറ് ഇവ നഷ്ടപ്പെട്ട വാർത്തയാണ്‌ പിന്നീടുണ്ടായത്. ഇവ നഷ്ടപ്പെട്ടശേഷം ക്രിസ്ത്യാനികൾക്ക് അവരുടെ അവകാശങ്ങൾ തെളിയിക്കാനുള്ള ഒരു രേഖയും ഇല്ലാതായി. ആകെയുണ്ടായിരുന്നത് പാരമ്പര്യമായി കൈമാറിപ്പോന്ന അവകാശങ്ങളായിരുന്നു. ഈ അവകാശങ്ങൾ അക്കാലത്ത് സംശയത്തിന്റെ നിഴലിലുമാവാൻ തുടങ്ങി. കേണൽ മെക്കാളെ തിരുവിതാംകൂർ റസിഡന്റായി വന്ന ശേഷമാണ്‌ ഈ ചേപ്പേടുകൾക്കായി എന്തെങ്കിലും അന്വേഷണം നടന്നത്. 1806-ൽ ക്ലാഡ് ബുക്കാനന്റെ നിർദ്ദേശമനുസരിച്ച് ബ്രിട്ടീഷ് റെസിഡന്റ് കേണൽ മക്കാളേ ഉത്തരവിട്ട തെരച്ചിലിൽ ക്നായി തൊമ്മൻ ചേപ്പേട് കണ്ടു കിട്ടിയില്ലെങ്കിലും,കൊച്ചിയിലെ റെക്കോർഡ് കേന്ദ്രത്തിൽ തരിസപള്ളിശാസനങ്ങളിലെ ചേപ്പേടുകളിൽ ഒന്നൊഴികെ എല്ലാം കണ്ടുകിട്ടി."എന്നാൽ കാപ്റ്റൻ സ്വാൻസൺ ചെപ്പേടുകൾ എങ്ങനെ കണ്ടെത്തി എന്ന് പറയുന്നില്ല. പോർത്തുഗീസുകാരെ പരാജയപ്പെടുത്തി ഡച്ചുകാർ കൊച്ചികോട്ട് കീഴടക്കിയപ്പോൾ പോർത്തുഗീസുകാർക്ക് വീരോചിതമായ പിൻവാങ്ങൽ അനുവദിച്ചു നൽകിയിരുന്നു. പള്ളിയുടെ വകയായ സാധങ്ങൾ ഒഴിച്ച് തോക്കും മറ്റു വിലപിടിപ്പുള്ള സാധനങ്ങളും അവർക്ക് കൊണ്ടുപോകാനനുവാദം നൽകിയിരുന്നു. ഈ സമയത്ത് ശാസനങ്ങൾ സിറിയൻ ക്രിസ്ത്യാനികൾക്കോ ഡച്ചുകാർകക്കോ കൈമാറ്റം ചെയ്തിരിക്കാം എന്നാണ്‌ കരുതുന്നത്. ഡച്ചുകാരെ തോല്പിച്ച് ഇംഗ്ലീഷുകാർ കൊച്ചി കീഴടക്കിയപ്പോൾ ഇതേ ശാസനങ്ങൾ അവരുടെ കയ്യിലുമെത്തിയിരിക്കണം.

നഷ്ടപ്പെട്ട ചെപ്പേടുകൾ

നിർഭാഗ്യവശാൽ നഷ്ടപ്പെട്ട ചെപ്പേടുകൾ രണ്ടാം ശാസനത്തിന്റെ ആദ്യത്തേതും അവസാനത്തേതുമായ ഭാഗങ്ങളാണ്‌ (മൊത്തം 6 എണ്ണത്തിലെ 2 എണ്ണം നഷ്ടപ്പെട്ടു) ആദ്യത്തേതിൽ അവകാശങ്ങൾ പതിച്ചു തന്നയാളുടെ പേരുവിവരവും തിയ്യതിയും അവസാനത്തേതിൽ സാക്ഷികളായവരുടെ ഒപ്പുകളും (കൂഫി, ഹീബ്രൂ, പഹ്‌ലാവി ഭാഷകളിൽ) ആണ്‌ രേഖപ്പെടുത്തിയിരുന്നത്.

പ്രസക്തിയും പ്രാധാന്യവും

തരിസാപ്പള്ളി ശാസനങ്ങൾ അവ എഴുതപ്പെട്ട കാലത്തെ കേരളത്തിലെ ഭരണസം‌വിധാനത്തേയും,സമൂഹത്തേയും, വിശ്വാസവ്യവസ്ഥകളേയും സംബന്ധിച്ച് വിലപ്പെട്ട വിവരങ്ങൾ നൽകുന്നു. വേണാട്ടരചനൻ അയ്യനടികൾ തിരുവടികൾ സ്വതന്ത്രഭരണാധികാരിയായിരുന്നില്ലെന്നും ചേരചക്രവർത്തിയുടെ സാമന്തനായ നാടുവാഴിയായിരുന്നെന്നും ചെപ്പേടുകളിൽ നിന്ന് മനസ്സിലാക്കാം. ജീവിതത്തിന്റെ വിവിധമേഖലകളിലെ നേതൃത്വങ്ങൾക്കിടയിൽ വിഭജനം നിർബന്ധമായിരുന്നില്ല. പുരോഹിതനായിരുന്ന സപർ ഈശോ, വ്യാപാരപ്രമുഖനും സാമൂഹ്യ-സാമ്പത്തിക-രാഷ്ട്രീയമേകലകളിൽ

പ്രഭാവം ചെലുത്തുന്നവനും ആയിരുന്നു. കൊല്ലം നഗരം,രാഷ്ട്രാന്തരപ്രസക്തിയുള്ള ഒരു തുറമുഖവും വ്യാപ്രാരകേന്ദ്രവുമായിരുന്നുവെന്ന് ചെപ്പേടുകൾ വ്യക്തമാക്കുന്നു. വികേന്ദ്രീകൃതമായ ഒരു ഭരണസം‌വിധാനത്തിന്റെ സൂചനകളും ചെപ്പേടുകളിലുണ്ട്. അറുനൂറ്റുവർ എന്ന നഗരസഭയും,അഞ്ചുവണ്ണം, മണിഗ്രാമം എന്നീ വർത്തകസംഘങ്ങളും ഏറെ അധികാരങ്ങൾ കയ്യാളിയിരുന്നതായും ബഹുമാനിക്കപ്പെട്ടിരുന്നതായും കാണാം. നഗരത്തിന്റെ സുരക്ഷ ഈ സംഘങ്ങളെയാണ് ഭരമേല്പ്പിച്ചിരുന്നത്.

അക്കാലത്ത് കേരളസമൂഹത്തിൽ നിലനിന്നിരുന്ന മതസഹിഷ്ണുതക്കും വൈവിദ്ധ്യത്തിനും മതിയായ തെളിവുകൾ ചെപ്പേടുകളിലുണ്ട്. ക്രിസ്ത്യാനിയായ സപർ ഈശോക്ക്, വലിയ സമ്പത്തിന്റെയും അധികാരങ്ങളുടേയും അധിപതിയാവുന്നതിന് അദ്ദേഹത്തിന്റെ മതം തടസമായില്ല. രണ്ടാം ചെപ്പേടിനൊടുവിൽ കൊടുത്തിട്ടുള്ള പഹലവി, കൂഫിക്, എബ്രായ ലിപികളിലെ ഒപ്പുകൾ, അക്കാലത്ത്,വലിയ വാണിജ്യകേന്ദ്രങ്ങളിലെങ്കിലും നിലവിലിരുന്ന സമൂഹത്തിന്റെ വൈവിദ്ധ്യത്തെ സൂചിപ്പിക്കുന്നു.

മാർ സാബോരും കടമറ്റത്ത്‌ കത്തനാരും.

കടമറ്റത്ത് കത്തനാർ മാർ സബോറിൽ നിന്നാൺ വിദ്യകൾ സ്വായത്തമാക്കിയതെന്ന് വിശ്വാസം .

സുവിശേഷ ഘോഷണാര്‍ത്ഥം കടമറ്റത്തെത്തിയ മാര്‍ സബോര്‍ യാത്രാക്ഷീണത്താല്‍ അടുത്തുകണ്ട ഭവനത്തില്‍ കയറി ഭക്ഷണം ചോദിച്ചു. പാലിയൂര്‍ പകലോമറ്റം നമ്പൂതിരി കുടുംബത്തിലെ വിധവയായ സ്ത്രീയും അവരുടെ ഏകമകനും മാത്രമുള്ള സാധുകുടുംബത്തില്‍ അഥിതി സല്‍ക്കാരത്തിനുള്ളവകയൊന്നുമില്ലായിരുന്നു. ഇതു മനസ്സിലാക്കിയ തിരുമേനി ഇപ്രകാരം കല്പിച്ചു. “ഉന്നതന്‍റെ മൃഷ്ടാന്ന ഭോജനത്തെക്കാള്‍ മനഃശുദ്ധിയോടെ കൊടുക്കുന്ന ദരിദ്രന്‍റെ ഉള്ളതില്‍ പങ്കാണുത്തമം” ഇതുകേട്ട് മൂന്ന് പാത്രങ്ങളിലും ഭക്ഷണം വിളമ്പിയ സാധുസ്ത്രീ പാത്രങ്ങളും കലവും നിറയുന്നതുകണ്ട് പരിഭ്രമിച്ചു. അവര്‍ നില്ക്കുന്നത് ഒരു സാധാരണ മനുഷ്യന്‍റെ മുമ്പിലല്ലെന്നും ഒരു പരിശുദ്ധനാണദ്ദേഹമെന്നും മനസ്സിലാക്കി. അതിനെത്തുടര്‍ന്ന് ഈ സ്ത്രീയുടെ ഏകപുത്രന്‍ മാര്‍ ആബോയുടെ ശിഷ്യത്വം സ്വീകരിക്കുകയും ചെയ്തു. ഈ ശിഷ്യസമ്പത്താണ് പില്‍ക്കാലത്ത് പ്രസിദ്ധനായിത്തീര്‍ന്ന കടമറ്റത്ത് കത്തനാര്‍.

മറ്റൊരു സന്ദര്‍ഭത്തില്‍ കടമറ്റത്തെ അന്നത്തെ നാട്ടുപ്രമാണിയായിരുന്ന ‘കര്‍ത്താ’യുടെ മകളുടെ ചിത്തഭ്രമം സുഖപ്പെടുത്തിയതിന്‍റെ സന്തോഷത്താല്‍ മാര്‍ ആബോയ്ക്ക് ‘കര്‍ത്താ’ പള്ളി സ്ഥാപിക്കുവാന്‍ സ്ഥലം നല്കി. ആസ്ഥലത്ത് കടമറ്റം പള്ളി സ്ഥാപിതമായി.

ഈ താപസശ്രേഷ്ഠനില്‍ നിന്നും രോഗശാന്തി ലഭിച്ച അനേകര്‍ ക്രിസ്തുമതം സ്വീകരിച്ചു. പരി. പിതാവിന്‍റെ അത്ഭുതപ്രവര്‍ത്തനങ്ങളില്‍ അമര്‍ഷം പൂണ്ട യാഥാസ്ഥിതികര്‍ അദ്ദേഹത്തെ വകവരുത്തുവാന്‍ തീരുമാനിച്ചു. ദൈവിക ദര്‍ശനത്താല്‍ ഈ കാര്യങ്ങള്‍ മനസിലാക്കിയ പരി.തിരുമേനി കടമറ്റത്തച്ചനെ വിളിച്ച് തന്‍റെ കയ്യിലെ മുദ്രമോതിരം ഊരി അച്ചന്‍റെ വിരലിലണിയിക്കുകയും ഞാന്‍ അവിടെ നിന്നും യാത്രയാവുകയാണ് ഈ മുദ്ര മോതിരം ഊരി താഴെ വീഴുമ്പോള്‍ എന്‍റെ അന്ത്യം സംഭവിച്ചതായും മനസ്സിലാക്കി കൊള്ളണം എന്ന് പറഞ്ഞു. കടമറ്റത്തച്ചന്‍ മനസ്സില്ലാ മനസ്സോടെ തന്‍റെ ഗുരുവിനെ യാത്രയാക്കി.

കടമറ്റത്തു നിന്നും തെക്കോട്ട് യാത്രചെയ്ത് പല സ്ഥലങ്ങള്‍ സന്ദര്‍ശിച്ച് പരി. മാര്‍ സബോര്‍ ഒടുവില്‍ തേവലക്കരയില്‍ലെത്തി. വി. ദൈവമാതാവിന്‍റെ നാമധേയത്തിലുള്ള ആരാധനാലയവും ശാന്തസുന്ദരമായ ഗ്രാമപ്രദേശവും, നിഷ്കളങ്കരായ ജനങ്ങളുടെ സ്നേഹവാത്സല്യങ്ങളും അദ്ദേഹത്തെ വളരെ ആകര്‍ഷിച്ചു. പള്ളിയോട് ചേര്‍ന്നുണ്ടായിരുന്ന ചാവടി വിശ്രമസ്ഥലമായി തിരഞ്ഞെടുത്ത് ശേഷിച്ച കാലം ഇവിടെ ജീവിക്കാന്‍ അദ്ദേഹം തീരുമാനിച്ചു. ഈ ചാവടി ഇപ്പോഴും പുതുക്കി പണിതനിലയില്‍ പള്ളിയുടെ മുന്‍ഭാഗത്തായി കാണാം. ഇവിടെ വച്ച് മാര്‍ആബോ വളരെ അത്ഭുതങ്ങള്‍ പ്രവര്‍ത്തിച്ചു. തന്നെ സമീപിച്ചവരെയെല്ലാം ജാതി ഭേദമന്യേ സഹായിച്ചു. രോഗികള്‍ക്ക് സൌഖ്യവും പീഡിതര്‍ക്ക് ആശ്വാസവും പിശാചു ബാധിതര്‍ക്ക് ആ ബന്ധനത്തില്‍ നിന്ന് മോചനവും നല്കി.

ഈ ലോക ജീവിതം ദൈവത്തോടുള്ള വിശ്വസ്തതയില്‍ പൂര്‍ത്തിയാക്കിയ മാര്‍ സബോര്‍ തന്‍റെ യജമാനന്‍റെ വിളികേട്ട് ദൈവസന്നിധിയിലേക്ക് യാത്രയായി. ഇദ്ദേഹത്തിന്‍റെ മരണ സമയത്ത് വിശ്വസ്ത ശിഷ്യനായിരുന്ന കടമറ്റത്തച്ചന്‍റെ കയ്യിലണിഞ്ഞിരുന്ന മുദ്രമോതിരം ഊരി താഴെ വീണു. ഗുരുവചനം ഉടന്‍ ഓര്‍മ്മിച്ച ശിഷ്യന്‍ മാര്‍ ആബോയുടെ വേര്‍പാട് മനസ്സിലാക്കി പ്രിയ ഗുരുവിന്‍റെ ഭൌതിക ശരീരം ദര്‍ശിക്കുവാന്‍ യാത്രയായി. ക്ലേശകരമായ അന്വേഷണങ്ങള്‍ക്കൊടുവില്‍ തേവലക്കരയിലെത്തിയപ്പോഴേക്കും ഇവിടെയുളള വിശ്വാസികള്‍ തങ്ങളുടെ വന്ദ്യപിതാവിന്‍റെ ദിവ്യ ശരീരം നിറകണ്ണുകളോടും നൊമ്പര ഹൃദയത്തോടും കൂടി പള്ളി മദ്ബഹായില്‍ വടക്ക് പടിഞ്ഞാറ് വശത്ത് ഭക്തിയാദരപൂര്‍വ്വം കബറടക്കിയിരുന്നു. തന്‍റെ പ്രിയ ഗുരുവിന്‍റെ ഭൌതികശരീരം അവസാനമായി കാണാന്‍ കഴിയാത്തതില്‍ വ്യസനത്തോടെ കബറിടത്തില്‍ പ്രാര്‍ത്ഥിച്ചു കൊണ്ട്‌ നില്ക്കുമ്പോള്‍ തന്നെ ആശ്വസിപ്പിക്കുവാന്‍ എന്ന വണ്ണം മാര്‍ ആബോയുടെ വലതു കൈ കബറില്‍ നിന്നും വെളിയിലേക്ക് വന്നു. എല്ലാ ദു:ഖവും മറന്ന് സന്തോഷത്താല്‍ ആ പരി. പിതാവിന്‍റെ കരം മാറോട് ചേര്‍ത്തണച്ച അച്ചന് അത് വേര്‍പെട്ട് കയ്യിലിരിക്കുന്ന കാഴ്ച അത്ഭുതമായി തോന്നി. അച്ചനും കൂട്ടരും ഭക്തിയാദരപൂര്‍വ്വം ഈ കരം കൊണ്ടുപോയി കടമറ്റം പള്ളിയുടെ തെക്കേ ഭിത്തിയില്‍ പ്രതിഷ്ഠിച്ചു. ഈ ഗുരുശിഷ്യബന്ധത്തിന്‍റെ തുടര്‍ച്ചയെന്നോണം കടമറ്റത്തു നിന്നും ധാരാളം ഭക്ത ജനങ്ങള്‍ പരി. കബറിങ്കലേക്ക് എത്തിച്ചേരുന്നു.

Source:Wiki

Kadamattam church site: